Als je als vereniging je 100-jarig bestaan viert, maak je mooie maar ook verdrietige momenten mee. Verdrietig is het altijd, als een verenigingslid overlijdt. Stuk voor stuk mooie mensen, met liefde voor de muziek, en voor de vereniging.
Opvallende, markante leden, voorzitters en ereleden, maar ook stille krachten, harde werkers in het orkest. Leden die langdurig ziek waren, en leden die heel plotseling overleden. Leden die een respectabele leeftijd hadden, maar ook leden voor wie het leven veel, veel te vroeg eindigde.
We dragen al deze overleden leden, en hun liefhebbenden, een warm hart toe. We bewaren de herinneringen.
En hoe mooi is het om als muziekvereniging deze overleden leden te eren met een speciaal muziekstuk? In 2019, ons 100-jarig jubileumjaar, is dat gebeurd. Onze dirigent Wim Booij heeft voor Sempre Crescendo het lied The Lost Chord bewerkt voor harmonieorkest.
De originele tekst van het lied stamt uit 1858 en is van Adelaide Anne Procter.
De vrije vertaling van Wim Booij:
Ik weet niet wat ik speelde,
toch klonk een schitterend akkoord.
Alsof je plots in de muziek
de klank van één groots Amen hoort.
Het zalfde mijn bedrukte geest
met gevoel van vredige rust
en verzachte pijn en zorgen,
als leed dat in liefde berust.
Het ontsnapte in de stilte,
alsof het niet verdwijnen zou.
Ik heb gezocht, maar zocht vergeefs,
naar die verloren klankenpracht.
Ik hoop dat in de hemel
dat grootse Amen op mij wacht.